To schorzenie dotyczy około 5% populacji. Może być wrodzone lub nabyte. Wrodzone powstaje u osób, u których najczęściej występuje genetycznie zaburzone kostnienie. Wśród czynników i przyczyn rozwoju kręgozmyku można wymienić:

• kręgoszczelinę, czyli brak połączenia między trzonem a łukiem kręgu,
• poziome ustawienie kości krzyżowej,
• stany patologiczne, w których dochodzi do rozmiękania krążków międzykręgowych,
• wszelkie wady rozwojowe międzywyrostkowych stawów kręgosłupa,
• ubytki kostne łuku kręgu,
• zwyrodnieniowe zmiany stawów międzywyrostkowych kręgosłupa,
• wrodzony ubytek stawów kręgowych i łuków.

Więcej o przyczynach znajduje się tutaj.

Najważniejsze w rozpoznaniu tego schorzenia jest wykonanie zdjęcia RTG kręgosłupa. Lekarz jest wtedy w stanie ocenić procentowo stosunek wielkości ześlizgnięcia kręgu do jego szerokości. Według specjalnej klasyfikacji Meyerdinga można wyróżnić cztery stopnie przesunięcia:

• I – poniżej 25%,
• II – w granicach 25-50%,
• III – w granicach 50-75%,
• IV – powyżej 75%.

Klasyfikacja ta jest podziałem radiologicznym, lecz to nie ona decyduje o sposobie leczenia. U większości pacjentów zaczyna się od leczenia zachowawczego, jednak jego skuteczność zależy głównie od stopnia niestabilności i wielkości zwężenia kanału kręgowego oraz wielu innych czynników, takich jak wiek, masa ciała, ogólna sprawność i inne. Rokowanie co do poprawy w kregozmykach ze stenozą, niestabilnością i kręgoszczeliną nie jest dobre. Takim pacjentom sugeruje się leczenie operacyjne.

Rodzaj zabiegu jest dobierany indywidualnie dla każdego chorego, zależy od rodzaju i stopnia kręgozmyku, a także od wieku pacjenta. W stabilnych kręgozmykach ze stenozą kanału kręgowego, operacja polega na odbarczeniu uciśniętych struktur nerwowych, a stabilizacja wewnętrzna śrubami jest potrzebna niezmiernie rzadko. W razie niestabilnych kręgozmyków z kręgoszczeliną, operacja polega na repozycji kręgozmyku z jego stabilizacją śrubami przez nasadowymi. Lekarz wykorzystuje do tego implanty – usztywniają one odcinek kręgowy i powodują jego zrost na tym odcinku. Po kilku latach usuwa się śruby, jeśli stwierdzi się zrost.

Doktor Winkler w przypadku operacji kręgozmyku prawdziwego stosuje system przezskórny, który znacznie ogranicza rozległość tego zabiegu. Dzięki temu uszkodzenia mięśni w operowanym odcinku są niewielkie, nie ma utraty krwi i rehabilitacja trwa stosunkowo krótko. Pacjent zwykle wstaje z łóżka w dniu operacji, a kolejnego dnia idzie do domu. Natomiast kręgozmyk zwyrodnieniowy można leczyć metodami endoskopowymi.