Często w języku potocznym lordozą określa się wadę postawy. Jednak takie rozumienie tego pojęcia jest błędne. Lordoza to naturalna, łukowata krzywizna kręgosłupa – wygięcie ku przodowi w odcinku szyjnym oraz lędźwiowym. Sama w sobie nie stanowi żadnej patologii w anatomii pleców. Dopiero odchylenia od normy, czyli jej pogłębienie lub spłycenie, są sygnałem, że dzieje się coś niepokojącego, co może skutkować dokuczliwymi objawami.

Na prawidłowo zbudowany kręgosłup składają się trzy krzywizny: lordoza szyjna, kifoza piersiowa i lordoza lędźwiowa. Ich podstawową funkcją jest utrzymywanie wyprostowanej postawy ciała. Lekko sinusoidalna budowa pozwala absorbować wstrząsy i utrzymywać ciężar głowy. Dzięki niej środek ciężkości całej sylwetki odpowiednio się rozkłada.

Prawidłowy kąt lordozy powinien mieścić się w przedziale od 20 do 40 stopni. Naturalne wygięcie pod wpływem różnych czynników może ulec pogłębieniu (hiperlordoza), spłyceniu (hipolordoza), a nawet niemal całkowitemu zniesieniu.

Najczęściej występującą patologią jest spłycenie lordozy szyjnej oraz lędźwiowej. Powstaje ona zwykle w wyniku kurczenia się mięśni przykręgosłupowych na skutek urazu. Poza tym, wśród przyczyn jej wystąpienia wyróżnia się również:

• inne wady postawy,
• zaburzenia funkcjonowania mięśni,
• nieodpowiednie ustawienie miednicy (np. spowodowane zwichnięciem stawu biodrowego),
• niektóre schorzenia (np. osteoporoza, rwa kulszowa, kręgozmyk),
• utrzymywanie nieprawidłowej postawy, brak aktywności fizycznej czy otyłość.

Lordoza pogłębiona pojawia się przede wszystkim u kobiet w ciąży lub chodzących często w butach na wysokich obcasach. Ta patologia dotyka również osoby pracujące fizycznie, które dźwigają spore ciężary, a także sportowców trenujących akrobatykę.

Do rozpoznania odchyleń od normy wystarczy proste ćwiczenie: należy położyć się na plecach na twardej powierzchni, a następnie wsunąć dłoń pod dolny odcinek kręgosłupa. Jeśli nad dłonią jest pusta przestrzeń, to pierwszy sygnał, że występują jakieś nieprawidłowości. W procesie diagnozowania patologii lordozy wykonuje się też badania obrazowe – zdjęcie RTG.

We wczesnym stadium choroby, leczenie opiera się przeważnie tylko na odpowiedniej gimnastyce korekcyjnej oraz fizjoterapii. Ćwiczenia mają na celu przede wszystkim rozciągnięcie i wzmocnienie mięśni, a także korygowanie postawy ciała. Jeżeli nie przynoszą odpowiednich skutków, kurację uzupełnia się o inne sposoby. Jednym z nich jest zastosowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych.

Zaawansowane wady lordozy koryguje się specjalnymi gorsetami ortopedycznymi, wymuszającymi prawidłowe ustawienie kręgosłupa. Natomiast jeśli bóle są bardzo uciążliwe i utrzymują się przez długi czas, a pacjent nie może normalnie funkcjonować, wtedy konieczne jest leczenie operacyjne.