W celu diagnozowania mielopatii wykonuje się badanie obrazowe – rezonans magnetyczny kręgosłupa. Dzięki niemu lekarz jest w stanie określić skalę i rodzaj zmian chorobowych rdzenia kręgowego. Niektóre przyczyny prowadzące do mielopatii rdzenia można zobaczyć w badaniu tomografii komputerowej - należą do nich przede wszystkim zmiany kostne powodujące ucisk na rdzeń.

Leczenie zachowawcze w przypadku mielopatii powinno się stosować tylko jeśli nie ma możliwości leczenia operacyjnego z powodu dyskwalifikacji chorego do znieczulenia ogólnego. Opiera się na rehabilitacji, stosowaniu zaopatrzenia ortopedycznego, np. kołnierza szyjnego oraz leków przeciwbólowych i rozluźniających mięśnie. Leczenie to zasadniczo jest nieskuteczne.

W wypadku mielopatii jedynym skutecznym leczeniem jest operacja, która usuwa przyczynę, czyli ucisk na naczynia rdzenia kręgowego. W wypadku mielopatii, leczenie operacyjne powinno być podejmowane jak najwcześniej - najszybciej, jak to jest możliwe. Zabieg chirurgiczny będzie zalecany również osobom z zaawansowanym uciskiem grożącym powstaniem mielopatii (stenoza kanału kręgowego poniżej 8mm w odcinku szyjnym) lub z objawami już obecnej mielopatii, takimi jak niedowłady. Operacja polega na takim poszerzeniu kanału kręgowego, które zmniejsza ucisk na rdzeń.

W wypadku mielopatii szyjnej zaleca się z reguły zabiegi z dostępu przedniego z jak najszerszą dekompresją uciskanego rdzenia. Zwykle jest to usunięcie krążka międzykręgowego z zastosowaniem implantów. Bardziej rozległe zmiany mogą wymagać usunięcia całych trzonów i założenia ich protezy. U osób starszych, przy bardzo rozległych zmianach, stosuje się dostęp tylny.