Współczesna diagnostyka schorzeń kręgosłupa opiera się na połączeniu dokładnego wywiadu, badania fizykalnego oraz metod obrazowych. W dobie rozwoju technologii medycznej, gdzie rezonans magnetyczny (MRI) i tomografia komputerowa (CT) oferują niezwykle precyzyjne obrazy tkanek miękkich i kości, niektórzy pacjenci zastanawiają się, czy klasyczne zdjęcie RTG nadal ma uzasadnienie. Odpowiedź w tym przypadku jest jednoznaczna. Rentgen, mimo swoich pewnych ograniczeń, wciąż pozostaje nieocenionym instrumentem w procesie rozpoznania dolegliwości pleców.

W praktyce klinicznej RTG często stanowi pierwsze badanie obrazowe, zlecane pacjentowi z bólem kręgosłupa, sztywnością karku lub objawami neurologicznymi. Jest to podyktowane następującymi czynnikami:

• dostępność i szybkość – zdjęcia rentgenowskie można wykonać praktycznie od ręki, bez długiego oczekiwania, co ma kluczowe znaczenie w sytuacjach nagłych;
• niski koszt oraz względne bezpieczeństwo – w porównaniu do innych metod obrazowych, RTG jest relatywnie tani, a przy odpowiednim zabezpieczeniu, obciążony niską dawką promieniowania;
• skuteczność w ocenie struktur kostnych – kręgi, ich kształt, wysokość, relacje czy obecność różnych zmian zwyrodnieniowych są świetnie widoczne właśnie na zdjęciach rentgenowskich.

Mimo wielu zalet, w obliczu współczesnego postępu technologicznego, RTG cechują pewne bariery. Przede wszystkim nie uwidacznia ono tkanek miękkich: rdzenia kręgowego, krążków (tzw. dysków), nerwów rdzeniowych oraz więzadeł i mięśni. W sytuacji podejrzenia ucisku tego typu struktur, dyskopatii lędźwiowej czy zmian zapalnych i nowotworowych, konieczne jest skierowanie na rezonans magnetyczny (MRI). Tomografia komputerowa (CT) bywa z kolei przydatna w skomplikowanych złamaniach oraz do dokładnej oceny kości w 3D.

RTG to nadal ważne i użyteczne narzędzie w rozpoznaniu chorób i urazów kręgosłupa. Jest szybkie, dostępne, niedrogie i bardzo przydatne do oceny struktur kostnych. W połączeniu z dokładnym wywiadem i badaniem neurologicznym, pozwala w wielu przypadkach postawić trafną diagnozę już na początkowym etapie leczenia. Z pewnością nie zastąpi ono rezonansu czy tomografii, ale przy odpowiednich wskazaniach, stanowi nieodzowny element pracy niemal każdego lekarza specjalisty.