Zespół Bertolottiego został po raz pierwszy opisany w 1917 roku przez włoskiego lekarza Mario Bertolottiego. Trudno określić dokładne przyczyny powstania tej patologii. Niewątpliwie mają one charakter wrodzony. Wada może wystąpić na skutek zmian genetycznych i nasilać się w wyniku oddziaływania czynników środowiskowych.

Istnieje kilka wariantów łączenia wyrostków kręgu L5 z kością krzyżową. Zostały one sklasyfikowane według skali Castellviego. W zależności od konkretnego wariantu, można mówić o mniej lub bardziej zaawansowanym stadium patologii.

Osoby cierpiące na zespół Bertolottiego przede wszystkim skarżą się na:

• ból odcinka lędźwiowego (bez odczuwalnego promieniowania do korzeni nerwowych),
• miejscowy charakter dolegliwości (skoncentrowany szczególnie w okolicach pośladków),
• sztywność kręgosłupa.

Choroba może się rozprzestrzeniać także na kończyny dolne i powodować zakłócenia wypróżniania oraz oddawania moczu. W przypadku rozpoznania u siebie takich objawów, należy skonsultować się z lekarzem.

W celu zdiagnozowania zespołu Bertolottiego należy udać się do specjalisty, który oceni stan kręgosłupa. Konieczne będzie przeprowadzenie dokładnej analizy konkretnego przypadku na podstawie zdjęcia RTG lub badania MRI.

We wczesnym stadium choroby leczenie odbywa się metodami nieoperacyjnymi. Pacjent otrzymuje leki, które niwelują stany zapalne. Czasem zaleca się także trening oraz fizjoterapię, mającą uśmierzyć ból i poprawić jakość życia.

Jeśli objawy nasilają się, konieczne jest wykonanie operacji. Jeżeli zmiany nie objęły jeszcze sąsiadujących stawów lub kręgów oraz gdy nie występuje ucisk na korzenie nerwowe, interwencja chirurgiczna polega wyłącznie na rozdzieleniu złączonych ze sobą powierzchni kostnych. Natomiast jeśli choroba objęła również sąsiadujące struktury, wtedy dodatkowo wykonuje się też usztywnienie, pozwalające w dalszej perspektywie na odzyskanie sprawności.